ſignum eſt illas clara voce hiantique ore debere proferri, vt an, quies: em, Frater, vel Soror, iuniores: hòm, arca; nullumque ſignum ad hoc eſt neceſſarium, nam ſufficit carentia ſigni.
Secundum ſignum eſt nota breuis ut fit in arte quantitatis verſuum ſeu pöetices & ſimiliter adhibetur ad tres vocales ă, ĕ, & ŏ: vt tăóc, capillus; dĕa, pellis; tŏan, statuere: & ſolùm breuiſſimè tangitur litera cui adhibetur illa nota itaut propriè ſyllaba, & accentus pertineat ad vocalem ſequentem.
Tertium denique ſignum est apex, qui in hac lingua eſt omninò neceſſarius propter differentiam terminationis, quam facit apex omnino diſtinctam à terminatione quam facit, m, aut, n, cum ſignificatione omninò diuerſa in dictionibus, quibus adhibetur; hoc autem ſignum ſeu apex ſolùm afficit o᷄, & u᷄, in fine dictionis, ut, ao᷄, apis; ou᷄; auus, vel dominus: pronunciatur autem ita, vt nec labia ſe inuicem contingant, nec lingua palatum attingat.
Tandem vt aliquam notitiam demus de partibus orationis de illis ſingillatim agemus, quantum hoc idioma permittit, ex quadam proportione cum lingua Latina: facilè tamen quis aduertet non poſse aſſignari tantam uarietatem, non ſolum vt eſt in lingua Latina, ſed neque vt in vulgaribus Europæis.
De nominibus.
CAPVT III.
QVamuis in hac lingua quædam dictiones ſemper ſint nomina, ſemper nominum ſignificationem retinentia, & nunquam ad aliam ſignificationem deflectentia, niſi nominis, vt, blời, cœlum: đất, terra: người, homo: & ſimiles. Aliæ tamen ſunt quæ ſunt indifferentes vt ſint nomina vel verba, quæ ex orationis contextu dignoſcuntur
